Nieuwste blog ‘Pim start als arts’

Pim den Boon rondde in 2023 zijn opleiding geneeskunde af. Daarmee startte zijn loopbaan als arts, maar hoe gaat hij die inrichten en wat vindt hij eigenlijk belangrijk in zijn werk én privéleven? In deze blog-serie neemt Pim je mee in zijn zoektocht als startende arts. Lees Pims nieuwste blog!

Ik ben net thuis. Het is ongeveer half één ’s nachts. Ik heb weer met milde stress op de fiets gezeten. Sinds kort werk ik als basisarts in de eerstelijnszorg en zie ik diverse patiënten: mensen met urineweginfecties, gestoten tenen, kinderen met koorts. Het voelt soms als een soort ‘coschap-plus’: net als toen draai ik spreekuur en krijg ik waar nodig supervisie. Afhankelijk van de patiënt kan dit variëren van alleen wat sparren tot samen beoordelen. Er is altijd wel een collega beschikbaar die ik kan vragen even mee te kijken. Er heerst een veilig werkklimaat, waar ik elke dienst nieuwe ervaringen opdoe. Dit hoor ik ook van vrienden die als basisarts werken, of het nou het ziekenhuis is of daarbuiten. We leren elke dag. En in deze nieuwe rol is dat minstens zo leuk als in de rol van coassistent.

Toch is er iets waar we allemaal mee worstelen, ongeacht de mate van begeleiding: het verantwoordelijkheidsgevoel. Op de fiets naar huis, ook vanavond, flitsen alle mogelijke doemscenario’s door mijn hoofd. Had ik toch antibiotica moeten voorschrijven? Was die teen echt niet gebroken? Gaat dat kindje thuis niet zieker worden? Het is eigenlijk frustrerend dat ik dit gevoel nu zo sterk ervaar, waar ik dat tijdens de opleiding niet had. Dan had ik er alvast een beetje aan kunnen wennen. Als coassistent leer je weliswaar in beperkte mate verantwoordelijkheid te dragen voor de patiënt, maar ook toen had ik al last van arts-eigen perfectionisme en de angst om fouten te maken. Bovendien overleg ik nu ongeveer evenveel met supervisors als tijdens mijn coschappen. Zoveel minder wordt er niet meegekeken. Ik trek zo nodig altijd aan de bel. Sterker nog, ik maak grote stappen en ik doe het werk veel beter dan ik als coassistent ooit deed. Waarom dan die stress, juist nu?

Nu ik erover nadenk, komt mijn nieuwe ‘afterdienst onzekerheid’ niet zozeer voort uit het feit dat ik mij als dokter verantwoordelijk voel voor de goede behandeling van de patiënt. Dat kan ik, daar ben ik voor opgeleid en daar vraag ik zo nodig supervisie voor. Het spannendste is die verantwoordelijkheid die ik vervolgens weer bij de patiënt neerleg. Die stuur ik namelijk (gelukkig) vaak weer naar huis: “4 keer 2 stuks paracetamol per dag en morgen de eigen huisarts bellen”. Hoewel het het in veel gevallen allemaal wel meevalt, voel ik me nog verantwoordelijk voor het welbevinden van de patiënt. Dit terwijl diegene na ontslag weer buiten mijn invloedsfeer valt. En natuurlijk, ik geef adviezen mee en een vangnet met richtlijnen wanneer de patiënt weer aan de bel moet trekken. Toch spookt op de fiets dan altijd een onderzoek door mijn hoofd, dat ik jaren geleden eens tegenkwam: ’Patiënt onthoudt bijna niets van consult arts’… Wat doe je dan als dokter? Terugvragen, herhalen, opschrijven en hopen dat de patiënt mijn adviezen op de juiste manier kan toepassen. Want ik ben, zeker tijdens mijn nachtelijke fietstocht huiswaarts, in ieder geval voor even de laatste arts die de patiënt heeft gezien. En dat is nu juist voor mij de eerste keer.

De eerste blog van Pim nog niet gelezen? Klik hier.